Της Χαράς Κοντοχρήστου
Το UniViewGr βρέθηκε στα γυρίσματα του νέου βιντεοκλίπ του Solmeister «Ο πρίγκιπας του παρασκηνίου» και ο δημιουργός μας μίλησε για τις άγνωστες ιστορίες πίσω από τα τραγούδια του, για τους WNC και το επερχόμενο live τον Ιούνιο.
O Μανώλης Σολιδάκης, κατά κόσμον Solmeister, είναι ένας μουσικός καλλιτέχνης που δεν κατηγοριοποιεί την μουσική του. Στα αφτιά σου φτάνει ένα κράμα από ραπ, ροκ, emo ήχοι, όμως αυτό που σου μένει είναι η αποτύπωση της εφηβείας του και των βιωμάτων του σε κάθε τραγούδι. Ξεκίνησε κάπου στα δεκαέξι του ως hardcore χιπχοπάς και δέκα χρόνια μετά αποφάσισε να χαράξει την δική του μουσική πορεία. Πλεον στα live του βγαίνει με μαύρο μολύβι, κόκκινη γραβάτα και μαύρα All Star καταθέτοντας την ψυχή του στο κοινό του.
Τον βρήκαμε στο Death Disco λίγο πριν ολοκληρώσει τα γυρίσματα γα το νέο του βιντεοκλίπ «Ο πρίσκιπας του παρασκηνίου» και το live των WNC. Χαλαρός και χαμογελαστός πρότεινε να τα πούμε παρέα με παγωτό και μας μίλησε για όλα.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Μαρόυσι από Κρητικούς γονείς και παιδί του «ιδιωτικού» μετέφραζε σε στίχους τα βιώματά μιας εφηβείας αιχμηρής. Με αφορμή τη δικές του ιστιρίες εξέδωσε μιανουβέλα, το «Εγχειρίδιο Επιβίωσης για Κοινωνικά Ανασφαλείς». Σπούδασε Ιστορία και Κριτική του Κινηματογράφου στην Αγγλία, αλλά γύρισε στην Ελλάδα και από τότε ασχολέιται με την συγγραφή και παραγωγή των κομματιών του, με τους WNC και το Tumblr.
-Πώς προέκυψε το όνομα Solmeister?
Δεν είναι και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Νεαρό παιδί του Γυμνασίου, είδα τότε το American Pie και o Stifler aka Stifmeister, μου άλλαξε τη ζωή και σου λέει τότε ο μικρός Μανώλης «Φοβερο το Stiefmeister! Εμένα με λένε Σολιδάκη, οπότε Solmeister” οπότε έμεινε. Το κρατάω προς τιμήν του παιδιού εκείνου που το διάλεξε.
Θα το άλλαζες ποτέ;
Όχι. Όπως δεν θα άλλαζα το Μανώλης, παρότι δεν το διάλεξα, το Solmeister έχει χαρακτηρίσει την έως τώρα πορεία μου. Θα το άλλαζα μόνο εάν έκανα κάτι τελείως διαφορετικό. Όμως ακόμη και όταν έκανα το βιβλίο, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με όσα είχα κάνει καλλιτεχνικά επέλεξα να το κρατήσω ακόμη και εκεί.
-Πότε άρχισες να γράφεις στίχους?
Όσο περνάν τα χρόνια μυθοποιείται η πρώτη φορά και δεν θυμάμαι πραγματικά πότε ήταν. Νομίζω ότι ήταν στα δεκατρία μου, αλλά δεν νομίζω ότι ήταν κάτι αξιόλογο. Το πρώτο κομμάτι, που με σιγουριά μπορώ να απαντήσω πότε γράφτηκε και ηχογραφήθηκε, ήταν στα δεκαπέντε με δεκαέξι και λεγόταν «Ο Sol στο εμπόριο: μια χιπ χόπερα».
-Μέσα από τα τραγούδια σου αντιλαμβάνεται κανείς ότι είσαι μια πολυσχιδής προσωπικότητα που αρνείται να μπει σε καλούπια. Το ίδιο άτομο έβγαλε το La Raza, το Europa και τη Χειρομαντεία. Πολύ διαφορετικός ήχος. Από πού πηγάζει όλο αυτό?
Γενικότερα, η μουσική ξεκίνησε από την τάση που είχαμε εγώ και ο Pak, ο κολλητός και αδερφός που είχαμε από μικροί να είμαστε ο κλόουν της παρέας, δηλαδή πάντα με ενδιέφερε να ψυχαγωγώ τον άλλον. Είχαμε από το μικρόβιο του entertainment, οπότε σίγουρα ξεκινάει από εκεί. Κάναμε διάφορα τραγούδια, θεατρικά, σκιτσάκια… Μετά από δυο χρόνια, συνειδητοποιείς ότι έχεις ένα μέσο έκφρασης στα χέρια σου το οποίο το ακονίζεις. Άρα, όταν έχεις συνηθίσει να εκφράζεσαι και όταν στεναχωριέσαι να κάθεσαι να γράφεις ένα τραγούδι, μετά με το που στεναχωρηθείς κάθεσαι και γράφεις, το οποίο όμως πολλές φορές περνάει και στο άλλο άκρο, δηλαδή «καιρό έχω να γράψω τραγούδι, ας στεναχωρηθώ». Είναι μια περίεργη λούπα, την οποία πολεμάμε, γι’ αυτό και το La Raza έρχεται που και που να ισορροπήσει τα πράγματα.
-Υπάρχουν περίοδοι της ζωής σου που έγραφες μόνο ερωτικά ή μόνο σατυρικά ή είναι ανάλογα τη μέρα?
Είναι ανάλογα τη μέρα, αλλά υπήρχαν συνεχείς ημέρες. Ήταν μια περίοδος που ήμουν πολύ καλά και έγραφα τραγούδια τύπου La Raza, Σκάσε και από ένα σημείο και μετά σταμάτησαν να με ψυχαγωγούν με αποτέλεσμα να μην περνάω τόσο καλά, ενώ τα πράγματα στη ζωή μου ήταν όλα ομαλά, και να βάλω το φουρνέλαιο το γενικότερο τότε και προέκυψε το Cool Kids Never Die, το οποίο περιέχει το «Σκάσε» παρολαυτά. Δεν είναι ότι απαρνήθηκα ότι είμαι άνθρωπος με χιούμορ, έτσι μου λέει η μαμά μου δηλαδή και συμφωνούν και μερικοί εκλεκτοί άνθρωποι μαζί της. Προσπαθώ ακόμη και στα πιο «σοβαρά», γιατί και το La Raza το θεωρώ σοβαρό, γιατί αν το δεις από την πλευρά του ραπ, το θεωρώ καλό ραπ, παρολαυτά το θέμα του είναι αστείο.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που έχεις μετανιώσει ή δεν σε εκφράζει πια; Να μετανιώσω δύσκολα. Γιατί και να το μετανιώσεις δεν αλλάζει. Θα μπορούσαν μερικά πράγματα να είχαν ειπωθεί διαφορετικά, αλλά και πάλι σκέφτομαι ότι δεδομένης της εποχής, της γνώσης και του πόσο πηγμένο ήταν το μυαλό δεν θα μπορούσαν να είχαν βγει αλλιώς. Άρα κάθε κομμάτι έχτιζε τον δρόμο προς το επόμενο. Και προφανώς όσο πιο πρόσφατο τόσο πιο χαρακτηριστικό του πώς είμαι τώρα.
-Σε αρκετά σου τραγούδια γίνεται εμμέσως αναφορά στην αυτοκτονία και το τέλος της Σελήνης είναι να δώσει τέλος στη ζωή της. Ωστόσο, τα mainstream media συνεχίζουν να μην κάνουν δημόσιο λόγο για το θέμα αυτό. Πιστεύεις ότι θα έπρεπε να στραφεί η προσοχη και σε αυτό το γεγονός;
Οι δημοσιογράφοι μια που το αποσιωπούν, μια που το κάνουν τσίρκο. Έτυχε το εξής. Δύο ή τρεις μήνες αφότου βγήκε το «Σελήνη» αυτοκτόνησε μια κοπέλα. Το τραγούδι ήταν άσχετο με το περιστατικό ή την έμπνευση του κομματιού. Και ένας μου στέλνει αυτό το περιστατικό και μου λέει ότι του θύμισε το τραγούδι. Και εκεί οι δημοσιογράφοι το έκαναν τσίρκο. Και γι’ αυτό είχα πάρει το χρόνο και έγραψα δύο λόγια με βάση αυτό το περιστατικό για το πώς ένιωσα όταν το διάβαζα μόνο και μόνο για να υπερασπιστώ και λίγο τους ανθρώπους που ήταν κοντά σε αυτόν τον άνθρωπο.
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα θέμα που να είναι ταμπού. Οι προσεγγίσεις είναι ταμπού. Μήνες μετά από αυτό το περιστατικό, με προσέγγισε η κολλητή της κοπέλας και μου είπε ότι εκείνον τον καιρό μέσα στα τόσα που είχαν δημοσιευθεί, διάβασε αυτό που είχα γράψει, χωρίς να ξέρει ποιος είμαι και μου είπε ότι ένιωσε καλά με τον εαυτό της. Αυτός ήταν ο σκοπός μου και με το «Σελήνη», το οποίο μπορεί πέφτει στην παγίδα να πιστέψουν κάποιοι ότι ρομαντικοποιεί την αυτοκτονία. Προσπαθώ να μην πέσω σε αυτήν την παγίδα, αλλά προφανώς δεν είναι ντοκιμαντέρ, αλλά τραγούδι. Από τη στιγμή που φωτογραφίζεις κάτι γίνεται έκθεμα. Η έμπνευση πίσω από το κομμάτι ήταν τρεις ιστορίες στην ουσία, οι οποίες ένα περίεργο βράδυ δέθηκαν στο κεφάλι μου. Ευτυχώς καμία δεν είχε την τραγική κατάληξη. Θεώρησα ότι θα έπρεπε να ειπωθεί για να ξεκινήσει ένας μικροδιάλογος, ο οποίος και ξεκίνησε και είμαι αρκετά χαρούμενος γι’ αυτό.
-Αρκετά παιδιά σε έχουν προσεγγίσει και είτε στα social είτε προσωπικά και σου έχουν εκμυστηρευτεί ότι ήθελαν να αυτοκτονήσουν. Πώς το διαχειρίζεσαι?
Κάνω τα παν να αντιμετωπίσω το κάθε τέτοιο περιστατικό με σοβαρότητα. Χίλιες φορές να απαντήσω κάτι και να προσπαθήσω. Απλά τα έχω χωρίσει σε δύο κατηγορίες: σε αυτά που απλά θέλω να στείλω μια μικρή διαβεβαίωση, δηλαδή να πεις ένα καλό πράγμα για να του δώσει λίγη ελπίδα για το αύριο. Τονίζω όμως ότι δεν είμαι ψυχολόγος και δεν θέλω κόσμος να με δει ποτέ έτσι, γιατί αφενός είναι ένα μεγάλο βάρος και αφετέρου δεν έχω τις γνώσεις. Οπότε από εκεί και πέρα προσπαθώ να τους παραπέμψω σε διάφορες γραμμές. Έχω βρει και μερικά πιο alternative projects μέσω Tumblr, όπως το Butterfly Project, το οποίο έχει να κάνει με τους ανθρώπους που αυτοτραυματίζονται. Το οποίο σου λέει πως κάθε φορά που νιώθεις την ανάγκη να κάνεις μια χαρακιά, θέλω να ζωγραφίσεις μια πεταλούδα και να γράψεις το όνομα ενός ανθρώπου που θεωρείς ότι δεν θέλει να κάνεις αυτή τη χαρακιά. Δεν επιτρέπεται να την σβήσεις και δεν πρέπει να πεθάνει η πεταλούδα. Μου φαίνεται πολύ όμορφο. Χίλιες φορές να κάνεις κάτι και να είναι μικρό από το να μην κάνεις τίποτα και να κρίνεις τον άλλον.
-Το βιβλίο σου, «Εγχειρίδιο Επιβίωσης για Κοινωνικά Ανασφαλείς» το αφιερώνεις σε αυτά τα παιδιά?
Εμμέσως πλην σαφώς ναι και το αφιερώνω και περισσότερο και στα παιδιά της γενιάς μου, γιατί ενώ είναι δοσμένο στο σήμερα, είναι γεμάτο εμπειρίες από τη δική μου εφηβεία.
-Θεωρείς ότι θα μείνεις αιώνιος έφηβος ή τα χαμένα παιδιά κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν?
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι ανάμεσα στο «Cool Kids Never Die» και στο «Χάρτινο Βασίλειο». Το πρώτο είναι η επικίνδυνη εφηβεία και το δεύτερο είναι τα «ανήσυχα 20». Δεν θέλω να στιγματίσω τον εαυτό μου ως ο αιώνιος έφηβος και στα σαράντα μου να είμαι ένα θλιβερό θέαμα ενός γέρου που τραγουδάει τραγούδια για την εφηβεία. Στα 24 έγραφα το Cool Kids για τα δεκάξι μου και τώρα στα 26 ξεκινάω να αντιμετωπίσω την ενηλικίωση. Το «Χάρτινο Βασίλειο» είναι ουσιαστικά η μάχη των παιδιών με τους μεγάλους. Το οποίο θεωρώ ότι καταλήγει εκεί που έπρεπε.
-Τα τραγούδια σου έχουν κινηματογραφική πλοκή. Ποιο θα έκανες πρώτο ταινία?
Θα ήταν πιστεύω το «Σελήνη». Το βιβλίο σε ταινία στην ουσία. Θα ξεκινούσε από τη Σελήνη και θα κατέληγε στο περιεχόμενο του βιβλίου.
-Τι τίτλο θα έδινες αν η ζωή σου γινόταν ταινία?
Το σκέφτομαι αρκετές φορές. Μου άρεσε πολύ ο τίτλος που είχε δώσει ο Freddy Mercury, “The Great Pretender”, το οποίο το θεωρώ τέλεια μεταφορά για όποιον δίνεται στην τέχνη. Το είδος της θα ήταν αμερικάνικο sitcom.
-Θα ήθελες να την σκηνοθετήσεις;
Είμαι αρκετά control freak για να άφηνα κάποιον να το κάνει, αλλά θα είχε αρκετή δράση αν την είχε σκηνοθετήσει ο Tarantino. H πτυχιακή μου ήταν πάνω στον Tarantino κι στον Leeds. Δεν θα με άφηνα στα χέρια του Leeds σε καμία περίπτωση.
-Από τη ραπ στο ροκ. Πώς ήταν αυτή η αλλαγή σε επηρέασε μέσα σου?
Πρώτα με επηρέασε συναισθηματικά το γεγονός ότι η σκηνή η οποία ουσιαστικά με μεγάλωσε δεν υπάρχει πλέον. Μου πήρε πού καιρό να το αποδεχθώ. Το 2012 έγινε η στροφή του ραπ και το 2015 που γυρίζαμε το «Νύχτες Πρεμιέρας» άφησα το κύκνειο άσμα μου στο χιπ χοπ βασισμένος σε όσα είχα διδαχθεί μέχρι τότε. Στην αρχή το Cool Kids δεν ήταν αυτό που είναι. Η αρχική τους μορφή δεν μου άρεσε. Μέχρι που ένα βράδυ έγινε το “safespace incident” και άκουσα ένα καινούριο τραγούδι ραπ και μου φάνηκε σαν θόρυβος.
-Πώς είναι η συνεργασία σου με το WNC?
Ξεκινάμε από τον dpans που τον γνώρισα στο Hip Hop Festival το 2012 και είχε έρθει ως φαν. Του είπα να μου στείλει το καλύτερο τους κομμάτι και μου έστειλαν το «Δωσ’ μου» ενθουσιάστηκα. Μετά το WNC χτίστηκε βήμα-βήμα. Το είχα ξεκινήσεις εγώ αρχικά και έβγαζα ένα κομμάτι κάθε Τετάρτη. Και ο dpans αποφάσισε να το αναστήσει. Έρχεται πρώτα ο SikONE Brando, ο οποίος στην αρχή με είχε προσεγγίσει, του έκανα παραγωγή τον πρώτο του δίσκο και γίναμε φίλοι, οπότε τους έφερα σε επαφή. Μετά ήρθε ο Geo. Αργότερα μπήκε ο Mr. Blaze με τον D. Cypher. Έπειτα, μπήκε ο Stk και τέλος χρειαζόμασταν μια γυναικεία φωνή και ήρθε η Marseaux.
-Θεωρεία τον εαυτό σου «μπαμπά» του γκρούπ? Ποια συμβουλή τους έχεις δώσει?
Ναι, είμαι ο μπαμπάς του γκρουπ, αλλά τους αφήνω και επεμβαίνω μόνο όταν θεωρήσω ότι με χρειάζονται ή όταν μου ζητήσουν κάποια βοήθεια. Και μου αρέσει που μαζευόμαστε κάθε Κυριακή όλοι μαζί σπίτι μου να ηχογραφήσουμε. Είναι μια πολύ ωραία και οικογενειακή διαδικασία.
-Με ποιόν καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς;
Με τον Brendon Urie από Panic! At the Disco. Τον θεωρώ φοβερό performer και τραγουδιστή. Η ένταση και το πάθος που βάζει είναι ατελείωτο. Ή με τους 21 Pilots.
-Τι θα έλεγες στον δεκαεξάχρονο εαυτό σου?
Θα παίζαμε μπουνιές (γελάει). Δεν θα του έλεγα να αποφύγει τα λάθη, γιατί είχαν νόημα όταν συνέβησαν. Οπότε νομίζω θα τον ρωτούσα πράγματα και θα γυρνούσα να τα κάνω κομμάτια στο σήμερα.
-Τι ακούς μόλις ξυπνήσεις?
Το ξυπνητήρι μου (γελάει). Τα καινούρια των Panic! At the Disco που είναι φοβερά, αλλά είναι ανάλογα τη μέρα.
-Τι σε εκνευρίζει στην κοινωνία?
Την αχαριστία.
Πότε θα γίνει το επόμενο Live σου;
Στις 22 Ιουνίου θα γίνει «Η Τελευταία μέρα στη Γη», στο Gagarin. Είμαι άνθρωπος του σόου και ένα τέτοιο θα γίνει στις 22 Ιουνίου Θα περάσω το όραμα μου και ετοιμάζω κάτι που έχει να κάνει με την ολότητα του Cool Kids. Και του δίσκου και του βιβλίου. Θα συμμετάσχουν και οι WNC. Θα είναι μαγικά πιστεύω.
Backstage από το καινούριο βιντεοκλιπ του Solmeistr «Ο πρίγκιπας του παρασκηνιου»/Βίντεο: Χαρά Κοντοχρήστου
Youtube: Solmeister CKND
Facebook: facebook.com/SolmeisterFanPage
Instagram: @solmeister13
Tumblr: solmeister13.tumblr.com
UniViewGR 